Oczary - zimowe krzewy
Oczary to krzewy zdecydowanie niedocenione – niezbyt często sadzone są w naszych ogrodach. Główną ich zaletą jest termin kwitnienia. Wtedy, gdy inne rośliny zanurzone są w zimowym śnie, te wyjątkowe krzewy potrafią wydać barwne kwiaty o nietypowym kształcie. Warto więc się nimi zainteresować, jeżeli chcemy mieć równie ciekawy ogród i latem, i zimą.
Oczary – piękne zimą
Te niesamowite krzewy pochodzą z Ameryki Północnej i wschodniej części Azji. Są to krzewy lub małe drzewa. Rosną dobrze na glebach żyznych, próchnicznych, lekko kwaśnych. Radzą sobie zarówno w na stanowiskach słonecznych, jak i półcienistych. Starsze okazy są odporne na mrozy, ale oczary źle znoszą suszę. Liście mają skrętoległe, krótkoogonkowe, ciemnozielone, które efektownie przebarwiają się jesienią na żółto, pomarańczowo lub czerwono w zależności od gatunku i odmiany. Kwitnie na czerwono, żółto, kremowo, w terminach późnojesiennych lub zimą i wczesną wiosną, nawet do kwietnia. Płatki są bardzo wąskie, ciekawie zwinięte, a w miarę rozwijania zaczynają się prostować. Owocami są dwuklapowe, nieduże torebki, które niespodziewanie się otwierają. Nasiona są twarde, czarne i błyszczące.
Przeczytaj także: Rośliny na poplon
Gatunki oczarów
W Polsce uprawia się 4 gatunki – oczar wirginijski, omszony i japoński oraz mieszaniec – oczar pośredni.
Często spotykanym okazem jest oczar pośredni (Hamamelis x intermedia). Jest to krzew o zwartym pokroju dorastający do wysokości ok. 4 m. Jego ciemnozielone liście przebarwiają się jesienią, co sprawia, że oprócz kwiatów również one są dekoracyjne. Kwitnienie przypada na grudzień, styczeń, luty i marzec. Kwiaty, w zależności od odmiany, są koloru czerwonego lub żółtego. Sadzony jest w dużych ogrodach, ponieważ osiąga spore rozmiary i potrzebuje wiele miejsca. Warto dodać, że młode krzewy oczaru pośredniego mogą przemarzać i nie przetrwać ostrej zimy, zatem wymagają okrycia. Gatunek ten lubi glebę wilgotną i najlepiej rośnie na stanowiskach osłoniętych od wiatru. Przykładowe odmiany to: Jelena (kwiaty żółtomiedziane), Diane (kwiaty karminowoczerwone), Westerstede (kwiaty jasnożółte).
Innym popularnym gatunkiem jest oczar omszony, dorastający do 3 m wysokości i szerokości, ale rosnący dość wolno. Ma duże, ciemnozielone liście omszone od spodu, które przebarwiają się po lecie na żółto. Kwitnie na żółto od lutego do kwietnia, a kwiaty są dodatkowo pachnące i mają długie, nieco skręcone płatki. Najlepiej rośnie na żyznych, próchnicznych glebach. Nadaje się do ogrodów jako soliter.
Warto też poznać oczar wirginijski, który jest większy niż dwa poprzednie, ponieważ potrafi osiągać spore rozmiary, nawet do 5 m wysokości. Duże ma również liście, które mogą mieć długość 15 cm. Kwiaty są tutaj drobniejsze i przez to mniej dekoracyjne, w kolorze żółtym, które pojawiają się późną jesienią lub w początkach zimy. Wykorzystywany jest jako roślina lecznicza, a sadzi się ją w dużych ogrodach, gdzie będzie miała sporo miejsca.
Zobacz także: Różaneczniki – ozdoba każdego ogrodu
Nieczęsto możemy zobaczyć oczar japoński. Jest to krzew lub nieduże drzewo, ponieważ może dorastać nawet do 10 m, choć w naszych warunkach zwykle są to 3 m. Ma luźny, rozłożysty pokrój. Liście są zielone, szerokie, które przebarwiają się jesienią na pomarańczowo-żółto lub czerwono. Kwitnie na żółto od stycznia do marca, niekiedy kwiaty są pachnące. Warto zauważyć, iż jest to gatunek kolekcjonerski, spotykany raczej w parkach i ogrodach botanicznych.