Nietypowa roślina – dzbanecznik

Dzbaneczniki, czyli niesamowite wiszące dzbanuszki

Rośliny te należą do rodziny dzbanecznikowatych i obejmują ponad setkę gatunków. W naturalnych warunkach występują przede wszystkim w Azji, głównie w jej południowo-wschodniej części. Gatunki różnią się miedzy sobą miejscem występowania, a co za tym idzie – innymi wymaganiami środowiskowymi (chodzi tu o wysokość geograficzną, na której rosną).

Ważną informacją jest fakt, że dzbaneczniki to wieloletnie pnącza, które lubią się wspinać po podporach, wyrastając przeważnie na kilkumetrowe okazy. Łodyga na dole z czasem drewnieje, natomiast korzenie są zwykle dość cienkie i rozgałęzione – tylko u niektórych gatunków mogą się pojawić bulwiaste kłącze.

Najciekawsze u tych roślin są liście z wąsami, na których końcach pojawiają się dzbanki wypełnione cieczą – jest ona substancją trawienną. Dzbanki mogą nie być identyczne u poszczególnych gatunków dzbaneczników i różnić się ubarwieniem oraz wielkością – osiągają nawet do 40 cm długości. Dodatkowo na ich górze znajduje się tzw. wieczko, które pełni funkcję ochronną przed napływającą wodą opadową.

Kwitnienie występuje, ale kwiaty są zwykle dość niepozorne, mało atrakcyjne i charakteryzują już starsze okazy.

Owadożerność dzbanecznika

Rośliny te lubią szczególnie mrówki, muchy, osy, komary oraz chrząszcze, które wabią do barwnych dzbanuszków słodkim nektarem, który gromadzi się na wieczku i wardze (przy wejściu do wnętrza dzbanuszka). Ofiary łatwo wpadają do środka, ponieważ warga jest dodatkowo śliska – wyjście na zewnątrz jest z kolei niemal niemożliwe. Ciecz trawienna jest lepka, co skutecznie unieruchamia owada, który znajdzie się wewnątrz dzbanuszka. Może on też po prostu utonąć w substancji. Również krawędzie wargi z ostrymi kolcami nie ułatwiają wydostania się ofiary z dzbanka, ponieważ odłamują się łatwo, przy każdej próbie złapania się ich.

Uprawa

Do wyboru mamy wiele gatunków dzbaneczników, jednak na początku naszej przygody z tymi roślinami lepiej zdecydować się na Nepenthes x ventrata, alata lub maxima, które są nieco bardziej tolerancyjne i mniej wymagające, jeśli chodzi o pielęgnację.

Najważniejszym parametrem jest odpowiednia wilgotność powietrza – musi być wysoka, nawet na poziomie 80-90%. Dlatego też przy uprawie wyjątkowo wymagających pod tym kątem gatunków wykorzystuje się specjalne szklane pojemniki-terraria. Wymienione powyżej gatunki będą jednak rosnąć i bez terrariów. Woda do podlewania powinna być miękka, przegotowana, ostudzona lub destylowana, a podłoże wilgotne. Uważajmy jednak na to, by dzbaneczniki nie stały w wodzie.

Najlepszym stanowiskiem jest miejsce jasne, z rozproszonym światłem. Ważne też, by roślina miała do niego dostęp przez ok. 12-14 godzin w ciągu dnia. Temperatura powietrza powinna utrzymywać się w granicach 20-25^oC.

Podłoże powinno być przepuszczalne, w uprawie domowej umiarkowanie wilgotne, z dodatkiem keramzytu lub perlitu. Rośliny te przesadzamy mniej więcej po roku uprawy, najlepiej wiosną. W ich przypadku zwykle nie stosuje się nawożenia.