Wiązanie cegieł - różne sposoby
Zabytkowe części miast kryją w sobie niezliczone tajemnice i historie. Jednym z elementów tych opowieści są różnorodne wzory układania cegieł, które pozostały po pracy dawnych murarzy. Ci mistrzowie murarskiego rzemiosła, dzięki swojej wiedzy i doświadczeniu, stworzyli wyjątkowe kompozycje, które przetrwały próbę czasu. Niektóre z tych wzorów układania cegieł powtarzają się w wielu miejscach, a niektóre z nich są charakterystyczne tylko dla określonych regionów geograficznych. Warto zwrócić uwagę na najbardziej popularne i znane spośród nich.
Spis treści:
Elegancja ceglanej elewacji
Podczas spacerów po większych ośrodkach miejskich Polski można zauważyć, że dominującym materiałem w elewacjach są cegły, przede wszystkim klinkierowe. Układane są one w tak perfekcyjny sposób, że pokrycie ich jakimkolwiek tynkiem czy farbą byłoby niemal bluźnierstwem. Kluczem do tego majstersztyku nie jest jedynie biegłość w murarskim rzemiośle, ale także umiejętne dobieranie cegieł pod względem koloru i tekstury. Różnice w odcieniach wynikają z procesu wypalania cegieł, dlatego tak istotne jest użycie cegieł z tej samej partii i odpowiednie mieszanie ich na paletach, aby elewacja miała spójny wygląd.
Techniki układania cegieł
Zastanawiając się nad wielością wzorów układania cegieł, warto przyjrzeć się bliżej technikom stosowanym przez murarzy. Cegły mogą być układane od strony wozówki (dłuższego boku) lub główki (krótszego boku). Różne kombinacje tych ustawień w połączeniu z różnymi technikami wykończenia nadproży okiennych i innych elementów muru dają w rezultacie wiele unikalnych wzorów. Oto kilka najbardziej popularnych i często stosowanych technik układania cegieł:
- Wiązanie pospolite, inaczej kowadełkowe: polega na naprzemiennym stosowaniu boku wozówkowego. Znajomość różnych technik przesunięcia (o połowę, 1/3 lub 1/4) pozwala na tworzenie interesujących wzorów, gdzie cegły układają się schodkowo.
- Wiązanie krzyżykowe: kombinacja wozówek i główek układanych tak, by tworzyć kształt krzyża.
- Wiązanie główkowe: używa się jedynie główek cegieł na elewacji, co daje efekt drobnej mozaiki.
- Wiązanie dzikie: nieregularne ułożenie główek wśród wozówek, co nadaje elewacji naturalny wygląd.
- Wiązanie holenderskie: kombinuje się cegły ułożone od strony wozówki z cegłami ułożonymi od strony główek.
- Wiązanie gotyckie: popularne zwłaszcza na obiektach sakralnych, polega na przesuwaniu główek cegieł o połowę w stosunku do rzędu poniżej. Jeśli pomiędzy główkami dodamy dwie wozówki, otrzymamy wiązanie śląskie.
Aby w pełni docenić różnorodność i precyzję tych technik, warto być wyposażonym w wiedzę i doświadczenie w dziedzinie murarstwa. Jednak nawet laik jest w stanie podziwiać i docenić piękno tych dzieł stworzonych przez mistrzów murarskiego rzemiosła.
Data aktualizacji: 02.08.2024
