Oznaczenia

Papier ścierny podlega oznaczeniom zgodnym z normami Europejskiej Federacji Producentów Materiałów Ściernych (FEPA). W tym wypadku najistotniejsza jest liczba widniejąca przy literze „P”. Zasada jest bardzo prosta – im mniejsza, tym ziarna są większe, a efekt ścierania silniejszy. Biorąc to pod uwagę, papier P50 będzie ściągał znacznie więcej od delikatnego papieru P1000, którym niemalże kosmetycznie wyrównamy krawędzie. Naszym zadaniem będzie dobranie odpowiedniej granulacji do odpowiedniego zadania. Wcześniej zapoznajmy się jeszcze z rodzajami powierzchni ściernych.

Czym ścierać?

Na rynku dostępne są różne powierzchnie trące. Możemy podzielić je ze względu na rodzaj materiału nośnego:

-  papier, najpopularniejszy, dostępny w rolkach i arkuszach,

-  folia, znacznie droższą, ale dzięki swojej elastyczności nadaje się do ścierania na mokro,

-  płótno, które posiada cechy podobne do folii, dobrze sprawdzi się na szlifierkach i innych urządzeniach.

Oczywiście gdy mowa o papierze ściernym niezwykle istotny jest sposób użycia. Tutaj mamy do czynienia z dwoma sposobami, czyli:

-  na mokro,

-  na sucho.

Niezwykle istotny jest także rodzaj zastosowanego ziarna. Może być wykonane z:

-  tlenku aluminium,

-  węglika krzemu,

-  cyrkonu glinu.

Jednak najważniejszym czynnikiem pozostanie granulacja. Jak dobrać odpowiednią?

Jaki papier wybrać?

Niestety nie ma jednoznacznej odpowiedzi, ponieważ zazwyczaj lepiej dostosować papier do powierzchni, którą musimy oczyścić. Istnieje jednak szereg wytycznych, którymi warto kierować się przy zaopatrywaniu się w papier ścierny.

Zacznijmy od samej techniki, która nakazuje stosowanie papieru o niższej granulacji na samym początku, tak by zdjąć dogłębnie pierwotne warstwy. Dlatego do usuwania lakieru użyjemy materiału w przedziałach P60 do P150. W przypadku opornego drewna zaczniemy od papieru P60, by następnie użyć papieru o granulacji P80, a później oszlifować powierzchnię papierem o ziarnach P120. W przypadku powierzchni, których struktury nie chcemy uszkodzić, pracę zaczniemy od grubego ziarna, jednak szybko musimy przesunąć się do papierów o gradacji powyżej 100. Tutaj kluczowe będzie trzymanie się zasady „podwajania”.

W praktyce oznacza ona by między kolejnymi stopniami gradacji utrzymywać odpowiedni dystans liczbowy. Dlatego jeśli zaczniemy, jak w przypadku twardszych stopów, od papieru P60, następnie powinniśmy użyć P120, zaś wykończyć całość P240. W ten sposób powierzchnia nie będzie miała głębokich uszkodzeń, a jej chłonność będzie wysoka.

Jeżeli papieru używamy jedynie do wyrównania podłoża na następne warstwy, zasada ulega drobnej modyfikacji. Dla powierzchni pokrytych żywicami i masami 

szpachlowymi użyjemy papieru P120 lub P240 przed nałożeniem podkładu epoksydowego. Po wyschnięciu taką płaszczyznę zmatowimy papierem P400 i nałożymy farbę poliuretanową.

Jeżeli zamierzamy ścierać na mokro, musimy wybrać wyższą granulację niż w przypadku metody suchej. Aby zapewnić sobie odpowiednią giętkość, namoczmy papier przed użyciem przez 30 minut w zimnej wodzie.

Jeśli korzystamy z urządzeń mechanicznych, musimy dobrać odpowiedni papier do obrotów pracy narzędzia. Zasada jest niezbyt skomplikowana – im więcej obrotów i wibracji, tym niższa granulacja. Prędkość pracy narzędzia zależna jest od powierzchni: dla metalu zalecane jest niska, w przypadku szkła i ceramiki szlifierki powinny kręcić się szybko.

Gdy będziemy pamiętać o zasadzie stopniowania granulacji, każda powierzchnia stanie się chłonna.