Szkarłatka

Najwięcej szkarłatek występuje na półkuli północnej w strefach tropikalnych i subtropikalnych. Najczęściej są bylinami, lecz formują się także w krzewy, a rzadko w drzewa. Szkarłatki mają drewniejący korzeń, który może osiągnąć 2 m wysokości. Jako drzewa rosną do 25 m. Jesienią liście przebarwiają się, a na ich tle pojawiają liczne jagody. Charakterystyczne dla szkarłatków są drobne kwiaty zebrane w podłużne kwiatostany. Pojawiają się późnym latem.

Szkarłatki uprawia się bez trudu. W polskich warunkach klimatycznych tylko niektóre gatunki będą zimotrwałe. Wystarczy im zwykłe podłoże ogrodnicze. Należy je sadzić w odległościach około 60 cm. Szkarłatki nie wymagają specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych – nie nawozi się ich. Jedyną czynnością, którą należy wdrożyć, gdy się uprawia te rośliny jest obcinanie pędów, zanim opadną z nich jagody. Zapobiega się w ten sposób samorozsiewaniu szkarłatek, które potrafią być bardzo ekspansywne. Jeśli roślina ma rosnąć na otwartym stanowisku warto ją podeprzeć.

Rośliny rozmnaża się poprzez wysiew jesienią lub wiosną – do gruntu. Wiosną dzieli się także duże okazy. Szkarłatki raczej nie ulegają chorobom i szkodnikom.

Rodzaj ten ma bardzo zróżnicowane gatunki. Wśród niego można wyróżnić szkarłatki, które wykorzystywane są jako rośliny uprawne. Inne gatunki mają jadalne pędy po ugotowaniu. Z owoców szkarłatek wytwarzano barwnik do wina i wykorzystywano jako atrament. Inne gatunki mogą mieć zastosowanie w ziołolecznictwie. Nasiona i korzenie szkarłatki są trujące i jako źródło saponin mogą być stosowane do wybijania ślimaków. Roślina ma również nieprzyjemny zapach.

Jednak gatunki, takie jak szkarłatka amerykańska, chińska, jagodowa czy też Phytolacca polyandra są szczególnie ozdobne i mogą świetnie urozmaicać ogrody. Kłosy kwiatów (różowe lub białe) utrzymujące się zazwyczaj przez całe lato i kiście owoców, które pozostają wyeksponowane aż do zimy stanowią niewątpliwą dekorację.